واژه سادو از ریشه سانسکریت sadh که به معنای “رسیدن به هدف” است، به فرد متعصب، زاهد یا هر شخص مقدسی در هندوئیسم اطلاق می‌شود که تمام وابستگی‌های زمینی را با هدف بی‌وقفه وصل شدن به خدا کنار گذاشته است.
از آنجایی که رسیدن به هر هدف والا مستلزم نظم و انضباط و تمرکز است، سادو به معنای واقعی کلمه می تواند به عنوان کسی تعریف شود که تمام زندگی خود را به انجام یک سادانا یا مسیر انضباط معنوی اختصاص داده است. در حالی که آداب و رسوم و اعمال این رشته ها ممکن است بر اساس فرقه یا سنت متفاوت باشد، بنابراین به طیف وسیعی از عادت و لباس منجر می شود، هدف هر سادوی واقعی – ثابت ماندن در مسیر معنویت – در نهایت یکسان است.
پس از اتمام تحصیلات خود، بزرگسالان جوان وارد مرحله دوم می‌شوند که به عنوان گریهاستا آشرام (زندگی متاهلی) شناخته می‌شود. وظايف داشتن شريك و فرزندان علاوه بر فراهم كردن راهي سالم براي انجام تمايلات دنيوي خود، انسان را براي توجه و رسيدگي به نيازهاي ديگران تربيت مي كند. از آنجایی که قلمرو مسئولیت‌های ما از یک مرشد به یک خانواده نیز گسترش می‌یابد، ظرفیت ما برای در نظر گرفتن رفاه دیگران نیز گسترش می‌یابد و رشد معنوی بیشتری را در ما ممکن می‌سازد.
هنگامی که فرزندان بزرگ می شوند و مسئولیت های زندگی خانوادگی به طور طبیعی از بین می روند، متون مقدس ما را تشویق می کند که به مرحله سوم زندگی به نام واناپراستا برویم. با وانا به معنای «جنگل» و پراستا به معنای «رفتن به»، آشرام واناپراستا زمانی است که فرد شروع به جدا شدن از معاشرت دنیوی می کند و با رفتن از شهر به مکانی خلوت تر، جایی که می توان یوگا و مدیتیشن را با حداقل حواس پرتی انجام داد. . با اطمینان از اینکه همه افراد خانواده از لحاظ عاطفی و مالی در امنیت هستند، یک فرد در واناپراستا فرآیند آماده شدن برای مصرف سانیاسا را آغاز می کند، یا وارد مرحله چهارم زندگی می شود که در آن فرد به طور کامل از زندگی خانوادگی کناره گیری می کند، انصراف می دهد و کاملاً متعهد به این می شود.
در حالی که مرحله سه در ابتدا برای کمک به هدایت فرد در نهایت به سمت انصراف است، این کار به هیچ وجه یک الزام نیست. هر فردی با هر سنی، یا با پیشینه اقتصادی، اجتماعی و منطقه ای، می تواند سادو شود، مشروط بر اینکه میل خالصانه داشته باشد و واقعاً بتواند مسیر را دنبال کند.
برای کمک به رفع هر گونه سردرگمی، در اینجا یک تفکیک سریع از برخی از عناوین رایج هندوئیسم آورده شده است:
گورو – اصطلاح گورو که به عنوان “رفع کننده تاریکی” ترجمه شده است، به شخصی اطلاق می شود که می تواند تاریکی جهل خود را با مشعل دانش معنوی از بین ببرد. به طور سنتی، تنها فردی که خود تحت سطح بالایی از بیداری معنوی قرار گرفته باشد، می تواند چنین مشعل را در دست بگیرد.
ریشی – به معنای «حرکت کردن» یا «جریان کردن»، ریشی کسی است که پس از رسیدن به سطوح بالای درک الهی از طریق دوره‌های عمیق مراقبه، با سرودن سرودها و اشعار به اشتراک گذاشته و چنین تحققی را بیان می‌کند. به عبارت دیگر، ریشی موجودی است که به عنوان وسیله ای معنوی عمل می کند که علم الهی از طریق آن جریان یافته و به دیگران منتقل می شود.
سوامی – ترجمه شده به عنوان “استاد”، سوامی عنوانی است که به کسی اعطا می شود که استاد حواس به حساب می آید و بنابراین می تواند مسیر معنویت را بدون تأثیر امیال دنیوی دنبال کند.
پاندیت – به معنای «عاقل»، «آموخته» یا «تحصیل‌کرده»، اصطلاح پاندیت برای احترام به کسی که دانش تخصصی در موضوع خاصی از معنویت دارد استفاده می‌شود.
آچاریا – آچاریا که به‌عنوان یک پیش‌آموز معنوی قوی در نظر گرفته می‌شود، کسی است که به آموزش و رهبری با الگوبرداری شهرت دارد.
متأسفانه در دنیا کسانی هستند که با لباس پوشیدن و سخنان زیرکانه، سالکان معنوی را فریب می دهند تا آنها را خدمت و عبادت کنند. به همین دلیل، مهم است که یاد بگیرید چگونه سادوهای واقعی را نه بر اساس عناوین افتخارآمیزشان، بلکه بر اساس ویژگی هایشان، مانند بردباری، شفقت و دوستی با همه، تشخیص دهید. سادو با آرامش و پیروی از متون مقدس، کاملاً تسلیم الهی می شود، و بنابراین به محبت و کمک های دیگران برای گذراندن آن بستگی دارد و در عوض ارزشمندترین هدیه زندگی را می دهد: دانش معنوی.
میلیون ها سادو متعلق به چندین هزار سنت در هندوئیسم هستند. با این حال، اکثر آنها را می توان به طور کلی به عنوان وایشناوا (کسانی که ویشنو می پرستند) یا شیوا (کسانی که شیوا را می پرستند) طبقه بندی کرد.
در حالی که تقسیم‌بندی‌های بیشتری در داخل و خارج از این دو گروه وجود دارد، روش‌های بی‌شماری مانند زندگی در آشرام یا معبد، نگه‌داشتن موها یا موهای مات‌شده، و پوشیدن سایه‌های نارنجی برای بسیاری از افراد رایج است.
با این حال، برخی از آداب و رسوم در گروه های خاص رایج تر است. اگرچه این درست است که در سنت ویشناوا کسانی هستند که موهای مات شده را حفظ می کنند، اما افراد زیادی نیز سر تراشیده دارند – رویه ای که معمولاً در سنت های شیوا رعایت نمی شود. سادوهای وایشناوا نیز معمولاً دوست دارند بسیار تمیز بمانند، در حالی که بسیاری از سنت های شیوا، مانند ناگا باباها و آغوری، بدن خود را با خاکستر آغشته می کنند. ناگاها همچنین برهنه زندگی می کنند و خود را در معرض دمای سرد قرار می دهند، در حالی که آگوری ها به دلیل استفاده از جمجمه انسان به عنوان کاسه غذا بدنام شده اند.
اگرچه همه چیز از خداوند سرچشمه می گیرد و بنابراین ماهیتی معنوی دارد، دوگانگی های زندگی – مانند گرم / سرد، پیر / جوان، زشت / زیبا و غیره – در بسیاری از افراد آگاهی از جاذبه و بیزاری ایجاد می کند که صرفاً بر اساس تعیین های مادی است. . بنابراین، آداب و رسوم به ظاهر غیرمتعارف/ افراطی که توسط این گروه‌های شیوا انجام می‌شود، به تمرین‌کنندگان کمک می‌کند تا از مفاهیم پیش پاافتاده جاذبه/بیزاری فراتر روند که اغلب فرد را از درک واقعیت الهی که همه و همه چیز را به هم متصل می‌کند، منحرف می‌کند.
در نهایت، هر فرقه ای که یک سادوی خاص بخشی از آن باشد، اساس هر عمل واقعی یکسان است – برای یادآوری ناپایداری زندگی دنیوی، به طوری که فرد بتواند بهتر بر دستیابی به هدف اتحاد با خداوند تمرکز کند.
سادو شدن، قبل از هر چیز، با میل خالصانه به دنبال کردن مسیر معنویت آغاز می شود. اگر چنین تمایلی شدیداً در فردی تجلی یابد، آن شخص تشویق می‌شود که به دنبال یک مرشد واقعی باشد که بتواند راهنمایی و آموزش لازم برای موفقیت را ارائه دهد.
فرد باید با فروتنی با تلاش برای انجام نوعی سوا یا خدمت به یک مرشد نزدیک شود، که اگر صادقانه اجرا شود، می تواند شفقت طبیعی و متعاقباً تمایل یک گورو را برای ارائه دستورالعمل هایی در مورد مسائل معنوی ایجاد کند. چنین خدماتی همچنین به فرد کمک می کند تا فروتنی لازم برای دریافت و جذب دستورالعمل های گفته شده را بهتر پرورش دهد.
به شرط اینکه فرد متعهد، مخلص و متواضع باقی بماند، یک سادوی واقعی که همیشه نسبت به رفاه معنوی جامعه احساس نگرانی و مسئولیت می کند، طبیعتاً مجبور به راهنمایی خواهد شد. از طریق چنین راهنمایی است که مردم می توانند در نهایت به سادو تبدیل شوند. همانطور که ضرب المثل معروف می گوید: “وقتی دانش آموز آماده شد، معلم ظاهر می شود.”
https://paart-gallery.ir/?p=15600
